Η απρόβλεπτη κατάσταση που δημιουργήθηκε για τους πρωτοπόρους μας Σούκλεφ και Νικόλοφ στο συνοριακό πέρασμα Ερενχότ στα σύνορα Μογγολίας-Κίνας οδήγησε σε διακοπή του ταξιδιού τους.
Ούτε τα βάθη της λίμνης Βαϊκάλης, ούτε οι ακραίες κλιματολογικές συνθήκες της ερήμου Γκόμπι, ούτε ο μεγαλύτερος πειρασμός του συζύγου και της συζύγου κατάφεραν να σταματήσουν το ζευγάρι στο Renault 4, όσο ο ανθρώπινος περιορισμός και η κυριολεκτική εφαρμογή νόμων που ξεχνούν όλο και περισσότερο τον άνθρωπο και την προσωπικότητά του. Το βίντεο στη σελίδα θαυμαστών τους δείχνει ξεκάθαρα την τεράστια συνεργασία του Σούκλεφ και του Νικόλοφ με τους Κινέζους συνοριοφύλακες, αναζητώντας μια λύση στο «πρόβλημα». Προτείνουν μάλιστα να αφήσουν το δικό τους όχημα και να φτάσουν στο Πεκίνο με τρένο, κάτι που θα διατάρασσε εντελώς την αρχική ιδέα της αποστολής τους. Και ενώ ο Σούκλεφ και ο Νικόλοφ στέκονται στο άγνωστο και η πρεσβεία μας στο Πεκίνο, η οποία βρίσκεται σε συνεχή επαφή με το δίδυμο, προσπαθεί να βρει μια λύση, αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο αν τέτοιες προκλήσεις στον καθορισμένο στόχο αποτελούν μέρος της μοίρας των Μακεδόνων ή όχι;
Φυσικά, μπορεί κανείς να απαντήσει τόσο καταφατικά όσο και αρνητικά. Στην πρώτη περίπτωση, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την έμφυτη πεισματάρα μας, η οποία παρουσιάζεται όμορφα στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Σλάβκο Γιάνεφσκι, και να την αποδεχτούμε και να την κατευθύνουμε ως μια εποικοδομητική και ενωτική δύναμη πάνω στην οποία θα χτιζόταν το μέλλον μας. Με αυτόν τον τρόπο, από αυτοκαταστροφικό χαρακτηριστικό, θα εξελισσόταν σε ένα αναγνωρίσιμο σημάδι του λαού μας. Και όπως ακριβώς οι Ιταλοί μας διδάσκουν την bella vita, οι Γάλλοι την l’amour, οι Γερμανοί την ποιότητα, οι Άγγλοι τη γλώσσα τους, έτσι θα διδάσκαμε στον κόσμο την υπομονή και την επιμονή (τις καλές ιδιότητες του πείσματος). Στη δεύτερη περίπτωση, ωστόσο, θα συνειδητοποιούσαμε ότι δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις από μέρους μας, μάλιστα προσπαθούμε περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Τότε δεν θα έμενε τίποτα άλλο παρά να ηγούμαστε ταπεινά και να χτίζουμε πάνω στους άλλους, και τα εμπόδια που δημιουργούν άλλοι λαοί, που έχουν ξεχάσει ότι είμαστε αδέρφια, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με αγάπη.
Υπάρχει όμως ένα άλλο χαρακτηριστικό που διατρέχει όλη αυτή την κατάσταση και που ίσως μας ξεχωρίζει περισσότερο ως λαό: η επιθυμία να γνωρίσουμε τον άλλον, και μαζί του αναπόφευκτα και τον εαυτό μας. Παρατηρούμε συνεχώς αυτό το χαρακτηριστικό του λαού μας να γνωρίζει, να αποδέχεται, να προσαρμόζεται στην πρόσφατη και μακρινή μας ιστορία. Ίσως εδώ κρύβονται τα ουσιαστικά εμπόδια στο εγχείρημα των Σούκλεφ και Νικόλοφ. Και ενώ άλλοι λαοί βλέπουν τον κόσμο ως μια περιοχή που πρέπει να κατακτήσουμε υψώνοντας σύνορα και τείχη, εμείς τον βλέπουμε ως ένα μέρος για τη συνεχή μας βελτίωση. Για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, πρέπει να βγούμε από τον εαυτό μας.
Ελπίζω ότι με αυτό το ταξίδι, ο Σούκλεφ και ο Νικόλοφ θα μεταδώσουν λίγη από την προσαρμοστικότητά μας και την αποδοχή μας απέναντι στους άλλους.
Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για αυτή τη σπουδαία περιπέτεια του Σούκλεφ και του Νικόλοφ και το ταξίδι τους από το Στογιάκοβο στο Πεκίνο.
Ο Σούκλεφ και ο Νικόλοφ και το ταξίδι τους ως ανάμνηση του παρελθόντος
